Dali had een paar weken geleden ineens een kale plek op z’n buik, waar die steeds aan zat te likken en te bijten. Hij trok er zelfs alle haren vanaf! Ik ben er meteen mee naar de weekend arts geweest. Onderdeel van de behandeling was een kap om z’n hoofd, om de wond de kans te geven te genezen. Aandoenlijk om ‘m te zien worstelen met die kap op z’n hoofd, waarmee die in ‘t begin natuurlijk overal tegenaan botste. Na een paar dagen had Dali echter door hoe die toch bij z’n plek kon komen: hij ging op z’n kont zitten, achterbenen uit elkaar, en hij drukte de kap stevig in z’n lies, waardoor de kap zover mogelijk achterin z’n nek kwam te zitten, en hij net bij z’n plek kon komen. Dus weer terug voor een nog grotere kap…. (volgens mij eigenlijk bedoeld voor een middenmaat hond, zie de foto’s). Wel mooi om te zien dat Dali zich eigenlijk zonder problemen voegt in zo’n situatie – zonder enig protest kunnen we ‘m zo’n vervelende kap opdoen. Op een avond zat tie vanuit z’n hangmatje, met de kap over de rand, een beetje gelaten naar me te kijken, en toen ik ‘m begrijpend toesprak had ik echt ‘t idee dat hij de situatie begreep. Alleen het stoeien van Gaudi gaat toch wel een stuk lastiger met zo’n kap – hij ziet z’n broer natuurlijk niet aankomen van opzij…. Gelukkig heeft Gaudi goed meegeholpen om de vacht van Dali op orde te houden, wel een komisch gezicht als Gaudi erbij komt in de kap om Dali z’n oren en achterhoofd een beurt te geven….