Hallo Hannah,

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik iets van me heb laten horen.
Hierbij een update van het wel en wee rond onze kattenfamilie.

Om met het wee te beginnen: afgelopen donderdag is Sox, één van de Main Coones overleden. Ze was al een tijd ziek, de nieren functioneerden al twee jaar niet meer goed. Dus ze was al die tijd al op speciaal voer. Een paar weken geleden werd ze erg verkouden, en dat bleek haar inmiddels verzwakte en vermagerde lijf uiteindelijk niet meer te kunnen bolwerken. We hebben er alles aan gedaan, verleden week heeft ze nog 3 dagen aan ‘t infuus gelegen om de gifstoffen uit te spoelen, maar dat bleek maar even te helpen. Wat op mij een onuitwisbare indruk heeft gemaakt, is het kontakt wat ik de laatste dagen met Sox had. Ze kon me op zo’n speciale manier aankijken met haar magere maar toch ook zo mooie, fragiele kopje, als ik haar verzorgde. We zouden haar afgelopen donderdagavond laten inslapen, maar ze heeft dat niet afgewacht en is in de vroege ochtend overleden. De avond daarvoor zat ik een tijdje bij haar, en toen gebeurde er iets heel bijzonders, ik krijg er nu weer tranen van in de ogen als ik het opschrijf. Ik druppelde wat water in haar bekje, en toen legde ze haar pootje op mijn hand, en trok daarmee mijn hand naar zich toe. Ik dacht eerst dat ik het mij verbeelde, maar ze deed het keer op keer, terwijl ze me weer zo intens aankeek. Het staat voor mij als een paal boven water dat ze haar einde voelde naderen, en op deze manier afscheid van mij heeft genomen. Wederom heb ik ervaren dat je diep kontakt kunt hebben met een dier op een hele bijzondere, niet uit te leggen manier. Bijgesloten foto is een dag of twee voor haar dood gemaakt. Ik heb zelf een kistje getimmerd, en daarin is ze in onze eigen tuin donderdagmiddag begraven. Het voelt vreemd in ons huis, er is een Sox-vormige leegte….

Twee maanden geleden zijn we verhuisd naar onze nieuwe boerderij in Nederweert. De poezen hebben het erg naar hun zin. Opmerkelijk is dat de onderlinge verhoudingen tussen de katten, in casu de relatie Bengalen – Main Coones, in het nieuwe huis een drastische wijzing heeft ondergaan. Eerst was Dali de onbetwiste leider, en de Main Coones zaten meestal ergens boven in hun eigen domein. Maar hier kwamen de dames na een paar dagen naar beneden, en lieten zich niet meer wegjagen. Dat was wel even wennen voor de broetjes, want hun sluipgang en hinderlagen hadden niet meer hetzelfde effect als in het vorige huis. Vanmorgen zaten we op de bank, en toen kwam Sirie (zusje van Sox), en meteen sloop Dali er naartoe, met zo’n wiegelende kont. Helaas was Sirie er niet van onder de indruk, bleef gewoon wat misprijzend zitten op haar plek, en verbouwereerd brak Dali de aanval af – onderwijl even aan het naastgelegen haardhout snuffelend zo van: ‘uh – ik liep hier toevallig, niks aan de hand’. We kunnen ze ook met een gerust hart alleen laten, niet meer dat gedoe met verschillende compartimenten in huis. Juist nu voel ik hoeveel ik van ze hou, hoe verknocht we aan elkaar zijn.

Kortom: met de broers gaat het uitstekend, ze wonen hier als twee verwende jonge goden in Frankrijk.

Veel plezier met jullie jongste aanwinst – wat een prachtige kittens! En wat bijzonder, genoemd naar Belgische bieren – hoe kom je erop!
Hartelijke groet,
Erik & Marianne

Sox

Dali en Gaudi(nest 2001)

Dali had een paar weken geleden ineens een kale plek op z’n buik, waar die steeds aan zat te likken en te bijten. Hij trok er zelfs alle haren vanaf! Ik ben er meteen mee naar de weekend arts geweest. Onderdeel van de behandeling was een kap om z’n hoofd, om de wond de kans te geven te genezen. Aandoenlijk om ‘m te zien worstelen met die kap op z’n hoofd, waarmee die in ‘t begin natuurlijk overal tegenaan botste. Na een paar dagen had Dali echter door hoe die toch bij z’n plek kon komen: hij ging op z’n kont zitten, achterbenen uit elkaar, en hij drukte de kap stevig in z’n lies, waardoor de kap zover mogelijk achterin z’n nek kwam te zitten, en hij net bij z’n plek kon komen. Dus weer terug voor een nog grotere kap…. (volgens mij eigenlijk bedoeld voor een middenmaat hond, zie de foto’s). Wel mooi om te zien dat Dali zich eigenlijk zonder problemen voegt in zo’n situatie – zonder enig protest kunnen we ‘m zo’n vervelende kap opdoen. Op een avond zat tie vanuit z’n hangmatje, met de kap over de rand, een beetje gelaten naar me te kijken, en toen ik ‘m begrijpend toesprak had ik echt ‘t idee dat hij de situatie begreep. Alleen het stoeien van Gaudi gaat toch wel een stuk lastiger met zo’n kap – hij ziet z’n broer natuurlijk niet aankomen van opzij…. Gelukkig heeft Gaudi goed meegeholpen om de vacht van Dali op orde te houden, wel een komisch gezicht als Gaudi erbij komt in de kap om Dali z’n oren en achterhoofd een beurt te geven….

Dali en Gaudi, een gemarmerde en blauwe bengaal, wonen samen met drie Main Coones.

“Inmiddels is de pikorde ingrijpend gewijzigd. Het zal je niet verbazen dat Dali de baas is, en het hele huis als zijn koninkrijk beschouwd. Hij valt nog regelmatig voor de verleiding om de dames na te jagen, en zit daarna schuldbewust in z’n hangmatje, mij angstig aankijkend zo van: “ik kan het ook niet helpen baas, het zijn de genen!” Gaudi is zijn trouwe hofnar, en wekt door zijn gemoedelijke gedrag weinig commotie bij het andere ras. De twee dames Main Coone komen wel beneden zo af en toe, maar zijn eigenlijk een beetje verdreven naar de etage. Soms stellen ze zich enorm aan, en dan denk ik: bekijk het maar. Het mannetje, Simba, speelt vooral met Gaudi – en loopt onschuldig een beetje door alle partijen heen.”